woensdag 31 januari 2018

Natte voeten in het Scharreveld

Ooit reeën door het water zien rennen? Wij wel: afgelopen zondag. Een spectaculair gezicht!

De foto's zijn genomen van vrij grote afstand, daarom zijn ze niet super, maar ik vind ze toch de moeite waard om er een blog aan te wijden.


We besloten om naar het Scharreveld te gaan, een heidegebiedje bij Westerbork.

De route start bij een kijkheuvel. 
Vanaf hier kon je goed zien dat het ook in dit gebied heel nat was.
We hadden geen laarzen aan, dus we waren benieuwd of het ging lukken zonder natte voeten te krijgen.

De eigenaar van deze dieren had z'n schaapjes in ieder geval op het droge.

Opeens zagen we drie reeën vlak voor ons wegschieten. Drie geiten, zo te zien.

Langs de bosrand bleven ze staan, onopvallend door de schutkleur die ze hebben.

Vlak daarna rende er nog eentje weg. Ik weet niet wie er harder schrok, hij of wij...
 Hier was het pad dusdanig nat dat we om moesten lopen.

Aan het eind van onze route zagen we de drie reeën die we eerder hadden gezien.
Ze schrokken van een auto die langs kwam rijden en leken een beetje in paniek.

Toen er een het water in sprong, gingen de beide anderen erachteraan.

Wow! Dat hadden we nog nooit gezien!

Wat kunnen die beesten springen, zeg!
'k Heb ooit eens ergens gelezen dat ze zes meter ver en twee meter hoog kunnen springen.

De eerste was inmiddels uit het water en de beide anderen ook bijna. 

Daarna liepen ze gelukkig weer rustig verder het veld in.

En vervolgens begonnen ze ook voorzichtig te grazen.

Het is nooit mooi om dieren in paniek te zien. We proberen altijd heel rustig door een natuurgebied te lopen en als we een ree zien, gaan we er niet op af, maar kiezen we een andere weg. Nu schrokken ze niet van ons, maar van een auto, maar het blijft gewoon niet leuk om dieren van schrik weg te zien rennen. Maar stiekem vind ik het natuurlijk wel fantastisch dat ik deze foto's heb kunnen maken. 
En... o ja... we hebben onze voeten droog kunnen houden....

Wil je deze route ook lopen? Hier is een beschrijving.



maandag 22 januari 2018

Zondag: de zon schijnt!

Heb je de hazelaar al zien bloeien? De lange katjes (mannelijke bloeiwijze) hangen er al en als je héél goed kijkt, zie je piepkleine rode bloemetjes. Dat zijn de vrouwelijke bloemen.
Ze zijn prachtig om te zien.


Het is zondag en de zon schijnt volop. Daar moeten we meteen gebruik van maken. 
We maken ons op voor een lange wandeling richting het Theehuis de Anserdennen.

Deze boom is afgelopen donderdag helaas omgewaaid door de storm. 
Gelukkig kunnen we ons pad vervolgen door er onderdoor te lopen. 

Een hoek van dit weiland staat nog steeds onder water. Er ligt nu een laagje ijs op.

Langs dit pad staan dus de hazelaars. Prachtig bloemetje toch?

We vervolgen onze weg over het boerenpad dat dwars door de akkers gaat. 

We gaan verder door het bos.
Door de nattigheid van de afgelopen tijd staan er veel bomen met de voeten in het water.

Dáárvoor zijn dus deze stapstenen neergelegd!

Plukjes haar van ?

Deze dassenpijp was helemaal dichtgevallen, maar het lijkt erop dat hij nu weer in gebruik is.

Berijpte bankjes...

We horen een specht roffelen, maar zien hem niet. Hij verstopt zich achter de stam. 
Zo nu en dan zien we z'n kopje. Het lijkt erop dat hij ons goed in de gaten houdt.

We sluipen verder en kunnen hem dan toch betrappen. 

De terugweg gaat weer door de akkers. Ook hier is het een natte boel.

Ze vallen bijna niet op tussen de maisstoppels, maar er zitten er heel veel: nijlganzen.

We naderen het dorp weer, de kerk is al in zicht.

De Zaandplatte staat er prachtig bij tegen de mooie wolkenlucht.

Een mooie afsluiter van deze wandeling: een roodborstje dat ons nieuwsgierig na zit te kijken.

We hebben er weer van genoten! 
(Ook trouwens van de koffie met het heerlijke gebak in het Theehuis.)

zondag 7 januari 2018

Eindelijk: ijshaar!!

Vandaag heb ik voor het eerst in m'n leven iets gezien waar ik al vaak over had gehoord, maar nog nooit had ontdekt: ijshaar!

IJshaar is een zeldzaam natuurlijk verschijnsel waarbij een haarachtige, wollige ijsstructuur ontstaat op dood en nat kernhout van loofbomen. Meestal kun je het alleen 's ochtends vroeg zien, maar blijkbaar waren de omstandigheden vanmiddag nog zodanig dat het toen ook nog te zien was. 
Wat een geluk!

We besloten vanmiddag om de gele wandelroute vanaf Smalbroek te gaan lopen. 
Een route van ongeveer 6 km.

Zo zag de parkeerplaats eruit: behoorlijk nat. 
De meeste mensen besloten dan ook om de auto op een andere plaats te parkeren.

Dit was dus het pad hè, niet een sloot.

Het ijs op de plassen liet mooie structuren zien.

Wat ik in een vorig blog al vertelde, dat er door de sneeuw heel veel takken waren afgeknapt, was ook hier het geval. En natuurlijk lagen de takken dwars over het pad.

Het waren niet alleen dunne takjes, ook deze knaap was finaal afgescheurd.

 Ook enkele jeneverbessen moesten eraan geloven.

Dit is het Kliplo, een prachtig veentje. 
Je moet wel even van de gele route afwijken om het te zien.

Het Kliplo dankt z'n naam aan het feit dat het veentje een ondoorlatende laag in de bodem heeft 
die 'oerbank' of  'klip' wordt genoemd.

We zagen veel sporen van reeën. Hier zie je ook heel goed de afdrukken van de beide bijhoeven.

Dit is de Meeuwenplas. In deze plas broedde ooit een kolonie kokmeeuwen. 
Nu waren er geen vogels te zien.

Alhoewel, wat zagen we daar? Het was een vlucht snippen, herkenbaar aan de lange snavels.

En wat deden die vreemde vogels daar, dwars door het heideveld lopend?

Er waren veel mensen op pad, dankzij het mooie weer. 
Deze meneer fietste met een grote camera op z'n schouder.

Er zijn nog altijd mensen die niet kunnen lezen....

Ook de ruiters genoten van het mooie weer. 

Ruiters en mensen die hun pony uitlieten.

Het laatste stuk van de route gaat langs de straat. Dat vonden we niet zo leuk, dus we liepen een zelfbedachte route terug. En maar goed ook! Want toen zagen we het! We dachten eerst dat er papieren zakdoekjes lagen, maar het was dus ijshaar!

Een prachtig natuurverschijnsel. Heel bijzonder! 
Ik ben zó blij dat ik het eindelijk heb gezien.