woensdag 22 augustus 2018

Een avond met een staartje...

Na een vermoeiend dagje besloten we gisteravond toch nog even een uurtje te gaan fietsen. 
Dat "even een uurtje" pakte uiteraard heel anders uit, want er kwam weer van alles voorbij lopen, vliegen en kruipen.

Het begon ermee dat René een ree in een weilandje zag staan. Toen we stopten om het beter te bekijken, bleken het er zelfs drie te zijn! Twee ervan staan hier op de foto.

Een eindje verderop bij het Koelevaartsveen stapte een zilverreiger in het water rond.

Terwijl we daarnaar stonden te kijken, kwamen er twee lepelaars aanvliegen.

Ze landden aan de rand van het ven...

... en begonnen daar ook te fourageren. 
Er is genoeg voor iedereen.

Intussen zagen we aan de overkant van het ven in het licht van de avondzon een reebok lopen.

Waren we al blij met twee lepelaars in het Koelevaartsveen, verderop bij de Holtveenslenk zagen we er wel tien staan!
Op de achtergrond staat ook nog een blauwe reiger.

Prachtig zoals de zon weerspiegelde in het water.

Vanaf het Commissaris Cramerpad.

Tot nu toe waren we al heel blij met wat we hadden gezien, maar de avond had nóg een verrassing voor ons in petto. Op de weg Lhee-Kralo lag een adder op het pad. Te zien aan de donkere kleur was  het een mannetje. Hij was totaal niet bang, het leek zelfs alsof hij steeds op ons af kwam. Deze foto heeft René gemaakt.

Zo konden we hem op ons gemak fotograferen.

Hij stak zelfs even z'n tong naar me uit.

Toch bleef ik op veilige afstand, hij is tenslotte wel giftig!

Al met al werd het uurtje fietsen meer dan twee uur. Maar het was het zeker waard. We hebben er weer heel erg van genoten!

maandag 13 augustus 2018

Koekoek... koekoek.... koekoek...

Wie heeft het nog nooit gehoord? De roep van de koekoek. Het bezorgt me altijd een nostalgisch gevoel, het geluid van de koekoek op een stille avond...

Wist je trouwens dat alleen het mannetje dit bijzondere geluid maakt? Het vrouwtje produceert iets wat er totaal niet op lijkt.

We zaten weer eens op ons geliefde Dwingelderveld en zoals meestal als we even rustig om ons heen zitten te kijken, kwam er ook nu iets bijzonders voorbij.

We zagen een vogel heel ver weg in een boom. We konden eerst niet thuisbrengen wat het was en op het moment dat ik een foto wilde maken, vloog hij weg.

Ik kon nog snel een foto in de vlucht maken en toen zei René dat het wel eens een koekoek zou kunnen zijn, te zien aan de manier van vliegen.

Gelukkig ging hij iets dichterbij boven in een eik zitten en konden  we hem beter op de foto zetten.
En inderdaad, nu was het duidelijk te zien: een koekoek.

Wie kent niet het verhaal van de koekoek, die haar eieren in het nest van een andere vogel legt en ook de jongen laat opvoeden door deze "waardvogel". 

De koekoek heeft het moeilijk. De laatste tientallen jaren is in heel West-Europa het aantal met de helft afgenomen. Onduidelijk is waarom. Om extra aandacht te geven aan de bescherming van de koekoek en de oorzaak van de achteruitgang te achterhalen, werd 2017 door Vogelbescherming en Sovon uitgeroepen tot het Jaar van de Koekoek. 

De terugweg gaat over het pad over de hei. Daar zie ik weer de wilde peen staan. Iedere keer als ik er langskom wil ik stoppen om foto's te maken. Tot nu toe is het er nog niet van gekomen, maar nu knijp ik in de rem en stappen we af. 

De wilde peen intrigeert me ieder jaar weer. 
Het is een schermbloemige, waarbij de bloemstralen nadat ze rijp zijn, naar binnen buigen en zo een "vogelnestje" vormen. Dit is ook de bijnaam van deze plant.

Als bloeiende plant, nog geen vogelnestje...

... en hier uitgegroeid tot vogelnestje.

Zie je hoe prachtig dat allemaal in elkaar steekt?

Er bestaan dan weliswaar geen koekoeksnesten, maar gelukkig hebben we wel andere vogelnesten...