Op de fietse....

Gisteravond gingen we voor de eerste keer dit jaar weer eens na het avondeten op de fiets het Dwingelderveld in. Overdag was het mooi weer, maar het koelde die avond heel snel af. 

Het was behoorlijk koud op de fiets, maar dat was het wel waard. 

We hebben een prachtige zonsondergang gezien. 

Op de fietse...

We waren van plan om naar de vogelkijkwand bij Kralo te fietsen, maar zover zijn we niet 

gekomen. De zon zakte sneller dan we dachten. 

Dus halverwege het pad over de hei zijn we gestopt.

Het lijken allemaal spinnenwebben onder de boom, maar het is het pijpestrootje dat door de zon wordt beschenen.

Door de zonnestralen lijkt deze boom wel van goud!

Hier is de zon al bijna achter de horizon gezakt. De lucht kleurt prachtig rood.

Ondertussen is de maan ook tevoorschijn gekomen.

De zon is nu helemaal onder. Wat een prachtige kleuren!

Linksboven zie je de maan.

Het is tijd om weer naar huis te gaan. Brrr wat is het koud! 

Op  naar de warme chocomelk...

Van machtige motoren, flitsende fietsen en slissende slangen.

Zondagochtend vroeg. Wat horen we toch? Het lijken wel motoren. We besluiten op onderzoek uit te gaan, met onze camera's uiteraard. Het blijkt dat er een motorcross in en om Ruinen aan de gang is. Er is een parcours uitgezet van zo'n 40, 50 km dat dwars over de nog niet bewerkte akkers gaat. 

Eén keer per jaar mag dat. 

Daar komen ze aan!

De modder spuit onder de banden vandaan.

De motoren zakken diep weg in de modder.

Deze coureur kan z'n motor niet overeind houden en komt te vallen.

Een regen van modder, waardoor je de motor bijna niet meer ziet.

Je moet goed uitkijken waar je gaat staan, anders vliegen de modderkluiten je om de oren.

We mogen zomaar mee met iemand van de organisatie die gestrande motoren ophaalt. 

Een buitenkansje!

Zo ziet dat er dus uit. Vind je 't gek dat ie 't niet meer doet?

Deze stoere binken willen wel even poseren voor de foto.

We horen dat de Ronde van Drenthe 's middags langs Ruinen komt. Nu we toch lekker bezig zijn met sportfoto's, besluiten we ook daar een kijkje te gaan nemen.

Daar komt het peloton, gevolgd door heel veel auto's met reservefietsen.

Hobbelen over de Drentse keien.

Verbeten koppies.

Ze zijn bijna net zo vies als de motorrijders. 

Komt er niemand achter me aan? Ben ik echt de laatste?

Na al dit sportgeweld besluit ik (René moet werken) maandag het Dwingelderveld op te fietsen, 

naar de plek waar de adders al schijnen te liggen.

Het is een prachtige dag. De zon schijnt. Groot kans dat de adders er liggen.

En ja hoor, daar zie ik er een. Hij lijkt zich te verstoppen, maar ik zie hem toch.

Deze laat zich al wat beter zien.

Kijk, dat is een treffer, dat je een foto maakt op het moment dat het tongetje tevoorschijn komt.

Het lijkt alsof ik er met m'n neus bovenop sta, maar dat is niet zo, hoor. Ik kijk wel uit, ze zijn tenslotte giftig. Gelukkig kan ik redelijk ver inzoomen met m'n camera.

Op het moment dat ik er was, waren ze behoorlijk beweeglijk. 

Ze zoeken een lekker plekje, rollen zich op en laten zich opwarmen.

Hier zie je hoe hij zich oprolt.

Uiteindelijk heb ik er zes gezien. 

Ik vind 't elk jaar weer een bijzonder moment, de eerste keer dat ik de adders zie.