Vroeg uit de veren....

Gisteravond namen we een dapper besluit: "Als we morgenochtend vroeg wakker worden, staan we op en gaan we het Dwingelderveld in om foto's te maken." Ik noem het dapper omdat ik niet bepaald een vroege vogel ben. 

Zowaar, we werden om kwart voor 6 wakker en zijn toen opgestaan en vrijwel meteen vertrokken. Nou, ik kan zeggen: ik heb er geen spijt van. Het was mistig en overal hingen dauwdruppels, waardoor alles anders leek en we de mooiste kunstwerken tegenkwamen.

Zoals dit kunstig geweven web. Door de dauw werd het alleen maar nóg mooier.

En wat dacht je van dit ingewikkelde weefwerkje? Er zal toch wel een bepaald systeem in zitten? 

Kijk eens linksboven naar dat minuscule druppeltje dat aan een draadje hangt...

We besloten om richting het Holtveen te gaan. 

Hier zie je goed hoe mistig het was.

Langs de vennetjes bloeit het veenpluis.

Dit deed mij denken aan vroeger: we bogen een twijgje dubbel en "vingen" er spinnenwebben in.

Het leek of de zon er door wilde komen.

We hadden al kraanvogels van dichtbij horen roepen en hoopten dat we ze nog te zien zouden krijgen. 

Gelukkig was ik net op tijd om deze op de foto te zetten.

Ra ra, wat mag dit zijn? Het was een rups gevangen in de dauw.

Ja hoor, de zon liet zich even zien.

Een juffertje, ook omringd door dauwdruppels.

Het mysterieuze Holtveen.

Een libelle, hij lijkt wel bevroren.

De foto lijkt zwart-wit, maar dat is ie niet. 

Alles leek nog grijs door de mist.

Twee paartjes kuifeendjes. Bij het linker mannetje zie je het kuifje goed.

Moeder schaap en haar lammetjes bleven rustig liggen. Ze stoorden zich in het geheel niet aan vroege vogels zoals wij.

Nog een kunstwerk...

De zon leek er hier goed door te komen, toch bleef 't nog mistig.

Ook dit moederschaap stoorde zich niet aan ons. 

Ze ging mooi poseren voor de camera.

En dit grappige stel ging er ook mooi voor staan. 

Langs het Commissaris Cramerpad stonden hele velden met veenpluis.

Een spin, verstopt in z'n web.

Een juffer, gevangen in het web van een spin. Dat is ook de natuur. 

En uiteindelijk heeft de natuur er een waar kunstwerkje van gemaakt.

Na zo'n twee uur vol verwondering om ons heen gekeken te hebben, begonnen we het toch koud te krijgen en besloten we terug naar huis te gaan.

Zoals ik al zei, ik ben absoluut geen vroege vogel, maar hier heb ik geen spijt van en we gaan dit vast en zeker vaker doen.

Tip: Bekijk ook het blog van René.

Kikkervisjes en blaaskwaken....

Twee weken geleden was er een explosie van kikkervisjes in het ven bij het Bezoekerscentrum. Daar moesten we samen met kleinzoon natuurlijk even een kijkje gaan nemen.

Met honderden zaten ze tegen het glas van de "Mozesgang".

Kleinzoon vond 't allemaal erg interessant.

Een prachtige onderwaterwereld...

Er zwommen niet alleen kikkervisjes. We zagen ook dit voorntje voorbij komen.

En daar zwemt een geelgerande watertor. Een echte rover, die vooral op insecten jaagt, maar ook niet vies is van een visje of een salamander.

In het ondiepe gedeelte ziet het er van bovenaf zo uit.

En om dat goed te kunnen zien, moet je er wel op je buik bij gaan liggen.

Een week later fietsten we er op een avond nog even langs.

De kikkers kwaakten er lustig op los. Mooi hoor, die wangen die worden opgeblazen. Dit is een echte "blaaskwaak".

Je kan je wel proberen te verstoppen achter die stengel, maar ik zie je heus wel hoor!

Even uitrusten...

Het is groen en het kwaakt...

"Ik zie een oele"!

Het was gisteravond nog zulk lekker weer, dat we zin hadden om een rondje te fietsen. We besloten dit keer richting Uffelte te gaan.

We waren nog maar net op weg toen ik een steenuiltje in een boom zag zitten. Maar helaas, hij had ons in de gaten en nog voordat we een foto konden maken vloog hij weg.

Maar we hadden geluk, een kilometer verderop zag René er eentje in een boom. Deze was minder verlegen. Hij had ons ook in de gaten, maar bleef rustig zitten voor een foto.

Ik heb het idee dat hij ons in de smiezen heeft...

... maar hij blijft mooi zitten en gaat zelfs voor ons poseren.

We fietsen over een onverhard pad langs de Drentsche Hoofdvaart.  Aan de overkant hiervan zien we vijf reeën.

En vlak erbij nog twee.

In het kader van het thema perspectief op de fotoclub maak ik een foto die hierop betrekking heeft. De horizontale lijnen verdwijnen naar een gezamenlijk verdwijnpunt aan de horizon.

Evenzo bij het fietspad van de Hardenweg richting Dr. Larijweg.

Hiervandaan zien we de pijp van de grasdrogerij in Ruinerwold. 

Je ziet 'm onder mijn wijsvinger.

Een geintje: dit heet geforceerd perspectief. Het lijkt of René de pijp tussen z'n handen houdt.

We zijn al weer bijna thuis.

Vanaf de Meppelerweg heb je mooi zicht op dit huis. 

Ik ben benieuwd of ze de wilgen links van de weg ook nog knotten...

Van heksenbezem tot heksensnot...

Afgelopen zaterdag hadden we een verjaardag in Groningen. Omdat we daar tegen half 4 werden verwacht, hadden we nog mooi de tijd om van tevoren een wandeling te maken. 

We besloten dit te doen in Westerbroek, een klein dorpje in Midden-Groningen. 

De start was bij de parkeerplaats van Hotel Van der Valk in het dorp.

Het begon meteen al goed. We waren nog maar een paar honderd meter op pad, toen we deze twee reeën zagen staan. Ze hadden ons ook in de gaten, zo te zien.

Het winterkoninkje is erg lastig om goed op de foto te krijgen. Hij zit geen moment stil. 

Een flinke heksenbezem in een berk. 

Het lijkt een vogelnest, maar is een vergroeiing van de boom en wordt veroorzaakt door een schimmel.

Westerbroek is een van de laatste laagveenmoerassen in de provincie Groningen. Het ligt in het stroomdal van de Hunze. Je vindt er veel bijzondere planten en dieren.

Een meerkoet, niet heel bijzonder maar wel mooi.

Twee opvliegende kuifeenden, ze lijken ergens van te zijn geschrokken.

Een knobbelzwaan.

Op de voorgrond staan lisdodden. Wij noemden ze vroeger sigaren.

De "sigaar" bestaat uit gigantisch veel zaadjes.

Dit vogeltje probeerde zich staande te houden op een van de stengels.

We konden er eerst niet achter komen wat voor vogeltje dit was, maar na lang gezoek en navraag (dank je, Ron), kwamen we tot de conclusie dat dit een paapje moet zijn.

Op de oever rustten twee Canadeze ganzen, op de achtergrond een wilde eend.

We kwamen door een stukje weiland, waar deze harige meneer liep te grazen.

Volgens mij zag hij ons niet eens door z'n lange "pony".

In de verte zagen we een ooievaarsnest. Zo te zien heeft iemand daar z'n plekje gevonden.

Wat zien we daar nou voor slijmerige stukjes liggen? O, het is sterrenschot, ook wel heksensnot genoemd. Het is afkomstig van een vrouwtjespad of kikker. Deze is opgegeten door een reiger of ander roofdier. De buik van de kikker of pad zit vol met eitjes en deze eitjes zitten in een soort gelei. Zodra deze gelei in contact komt met het vocht in de maag van het roofdier, gaat dit opzwellen.

Het roofdier krijgt hier buikpijn van en braakt dan alles uit.

Als je goed kijkt, zie je kleine zwarte hoopjes tussen de witte stukken liggen. Dat zijn de eitjes.

Vroeger dacht men dat het stukjes van vallende sterren waren, vandaar de naam sterrenschot.

Waar de naam heksensnot vandaan komt, daar mag je zelf iets bij bedenken...

Het stikt hier van de vogeltjes. 

Een roodborsttapuit zie je bijna altijd zittend in de top van een boompje.

Wat staat daar nog meer in het riet? Een zilverreiger.

Daar gaat ie.

Luid roepend vloog hij over ons heen...

... om even later te landen op een veilige plek te midden van het water.

Het welbekende logo van Natuurmonumenten. Deze wandeling vonden we op hun site.

Weer teruggekomen bij de parkeerplaats zagen we deze aalscholver zitten. 

Hij lijkt druk bezig te zijn met het regelen van het luchtverkeer.

We hebben weer heel erg genoten en besloten om deze wandeling later in het jaar nog eens te maken.