Sssssss.....

Na een gezellige lunch met m'n zussen zijn René en ik donderdag nog even naar het Uffelter Binnenveld geweest. Het Uffelter Binnenveld is een afwisselend stukje natuur. Je vindt er bos, heide en weilandjes. Er is een route uitgezet van zo'n 5 km lang. Die gaan we lopen.

We hadden nog maar een paar honderd meter gelopen, toen we een ringslang op het pad zagen liggen. Dat vonden we best vreemd, want het zonnetje scheen wel, maar het was hartstikke koud. Hoorde hij niet al in winterslaap te zijn?

Hij was niet erg vlot meer, dat zou ook wel komen door de kou. Daardoor hadden we wel de gelegenheid om van dichtbij foto's te maken. Een ringslang is, in tegenstelling tot een adder, niet giftig, dus je kunt er gerust dichtbij komen.

In verhouding tot de dennenappel lijkt hij niet erg groot, maar hij was toch wel een meter lang!

Zo ligt René er altijd bij als er dichtbij de grond iets te zien is ;-)

De ringslang kwam steeds dichter naar René toe kruipen...

Ik had het idee dat hij de warmte van René "voelde" en daar op af ging.

Hij komt nu toch wel érg dichtbij! Straks kruipt hij in je jas!

En als je dan languit op de grond ligt, kun je dit soort mooie foto's maken. 

Deze en de volgende heeft René dus gemaakt.

Uiteindelijk verdween hij tussen het gras richting het vennetje.

Een eindje verderop zagen we deze reegeit tussen de bomen naar ons staan kijken.

Het valt ons op dat de reeën, die we hier bijna altijd wel zien, lang niet zo schuw zijn als op andere plaatsen. Dat komt, denk ik, doordat het niet is toegestaan om je hond hier mee te nemen.

Dit bokje "betrapten" we juist op z'n sanitaire stop.

Oeps, hij heeft ons in de peiling. Sorry dat we je storen! 

Zie je dat dit bokje een a-symmetrisch gewei heeft? Het ene stangetje is een stuk langer dan het andere. 

Het was weer een bijzondere wandeling vol verrassingen.

Het Waterloopbos bij Vollenhove

Afgelopen zaterdag zijn we met een groepje oud-fotoclubleden naar het Waterloopbos bij Vollenhove geweest.

"In dit bos vind je resten van waterwerkmodellen, waarmee het voormalig Waterloopkundig Laboratorium De Voorst onderzoek deed naar het gedrag van water. Je vindt er bijvoorbeeld de restanten van het onderzoek voor de Deltawerken.
Met de komst van de computer werd het veldwerk overbodig en sloot het laboratorium in 1996.
Gelukkig heeft Natuurmonumenten in 2002 het bos kunnen aankopen.
In dit bos kun je heel goed zien hoe snel de natuur alles overneemt. Veel onderzoekmodellen zijn overwoekerd door mossen, planten en bomen. Er komen veel vogels en kleine zoogdieren voor. Ook in het water is nieuw leven ontstaan. Er zijn allerlei libellen, vlinders, vissen, kikkers en salamanders te vinden."

Maar waar wij vandaag speciaal voor kwamen, waren de paddenstoelen. In dit bos zijn meer dan 400 soorten geteld. We zijn benieuwd!

De alom bekende vliegenzwam. Prachtig, maar giftig...

Ik weet niet alle namen van de paddenstoelen. Daar gaat het me ook niet om. Ik wil gewoon graag laten zien hoe mooi ze zijn.

Ook let ik op details, zoals hier het blaadje dat van de hoed hangt.

De Mycena Rosea, ook wel bekend als de roze motorkap (?)

Ook de allerkleinste zijn prachtig om te zien. Vooral in combinatie met het bloeiende mos.

Sommige paddenstoelen hebben mooi gevormde rokjes.

Deze was heel klein en bijna niet te zien tussen de bruine bladeren. Adri was zo aardig om haar vinger er even bij te houden.

Drie op een rij, de vierde ligt op de grond...

Hier een van de restanten van een watermodel.

De vliegenzwam doet hier zijn naam eer aan. 

Deze paddenstoel had wel een heel mooi gespikkelde steel. 

Een tonderzwam.

Groot en iets kleiner...

De flarden hangen eraan... 

Een dikke en een dunne ;-)

Plooivoetstuifzwammen

Ik zou zeggen: witte koraalzwammetjes

Met elkaar verbonden door een spinnenragje. 

Het was een geslaagde dag. Het was prachtig weer, waardoor de foto's een speciaal tintje hebben gekregen. En het was heel leuk om de oud-fotoclubleden weer eens een keer te zien en te spreken. 

Voor herhaling vatbaar!

Kootwijkerzand

Na een familiebezoekje in Rhenen zijn we gisteren naar het Kootwijkerzand gereden en hebben we daar een wandeling gemaakt. Het was heerlijk weer, de zon scheen en gelukkig waaide het niet meer zo hard als zaterdag.

Het Kootwijkerzand ligt in Gelderland en is het grootste stuifzandgebied van West-Europa.

Even pauze om broodjes te eten. Die smaken altijd lekkerder in de buitenlucht.

Als je dan zo zit, zie je van alles voorbij komen, zoals deze wesp. Hij kwam aanvliegen met een prooi tussen z'n poten. Hij verdween met prooi in een holletje onder de grond.

Het zandblauwtje doet het goed op deze zandgrond.

Je hebt er ook stukken met heide. De struikheide staat op dit moment prachtig in bloei.

Het paars van de heide steekt mooi af tegen het gele zand.

We dachten in de verte de toren van radio Kootwijk te zien, het zendstation dat in de jaren twintig van de vorige eeuw werd gebouwd voor radiotelegrafisch contact met het toenmalige Nederlands-Indië, maar bij nadere bestudering is 'm dat toch niet. Waarschijnlijk is het een watertoren die daar in de buurt staat.    

Paarse pracht...

Heerlijk om hier op je paard te kunnen rijden.

Die paarden poepen en daar profiteren deze mestkevers dan weer van.

Het zijn prachtige kevers.

In de bossen van Kootwijk leven edelherten en wilde zwijnen. 

Hier zien we het spoor van een edelhert. 

Een mooie Hollandse wolkenlucht boven de stuifduinen.

We lopen een stukje door het bos.

Heel veel dennenappels van vorig jaar op de grond...

... en de nieuwe alweer aan de bomen.

Weer terug naar de zandvlakte.

Een mooi walletje met gaatjes erin, gemaakt door de zandbijtjes.

Tijd voor een appeltje. Hoe werkt de zelfontspanner ook al weer?

Ondertussen kijken we naar mensen die op een andere manier van dit mooie stukje natuur genieten, zoals deze jongelui die aan het vliegeren zijn.

En deze vader die een fotoreportage van z'n dochter maakt.

Uhh... is het niet de bedoeling dat je óp het paard gaat zitten?

Het was weer ouderwets genieten!