Januari was echt zo'n maand die je van mij mag overslaan. Donkere, sombere en koude dagen, veel regen en wind. Niks aan. Maar vandaag scheen eindelijk de zon weer eens! En wat wil je dan? Juist, naar buiten! We pakken de fiets en gaan richting Dwingelderveld. We besluiten de fietsen bij het rustpunt van Arend neer te zetten en een wandeling te gaan maken. Sinds lange tijd heb ik m'n camera weer meegenomen. Én sinds lange tijd besluit ik weer eens een blog te gaan maken.
Het resultaat van de regen van de laatste tijd: plassen op het pad voorbij de stapstenen bij het Anserveld.
We komen op het pad over de hei. Nou ja, hei... het is eigenlijk allemaal pijpestrootje wat je ziet. En daar kun je wel over mopperen, maar je kan ook gewoon genieten van de mooie goudgele kleur die door de zon nog eens benadrukt wordt.
Hier en daar staan er op de heide vliegdennen. Het zaadje waaruit deze boom (links) is ontstaan is meegevlogen met de wind en hier ontkiemd. Vandaar de naam.
We rusten even uit bij dit vennetje. Ik zeg wel vennetje, maar het heeft heel lang droog gestaan. Gelukkig staat er nu weer water in. Tóch een voordeel, de regen van de laatste tijd...
Mijn verbeelding gaat met me op de loop. Ik zie zomaar een krokodil in het ven! Maar dat kan toch niet, hier in het Dwingelderveld! Volgens René een gevolg van de klimaatverandering ;-)
We lopen verder naar de kijkhut bij de Davidsplassen.
Van hieruit heb je een fantastisch uitzicht over de plassen. We zien van alles: natuurlijk heel veel ganzen, maar ook kuifeendjes, wilde eenden, smienten en zelfs een bergeend.
In de verte de bergeend, helemaal alleen...
Vaak zien we aan de overkant reeën of kraanvogels staan. Vandaag helaas niet.
Wat we wel altijd zien, is de rokende pijp van de VAM :-(
We verlaten de kijkhut en vervolgen onze weg richting het Anserpad, waar we onze fietsen van het slot halen en naar huis fietsen.
Nog even stoppen voor deze prachtige wolkenlucht.
Het was een heerlijke besteding van onze zaterdagmiddag.
